Efteling

Door Nancy
Ons gezin bestaat uit Cees (41) en mijzelf (Nancy, 43) en onze drie jonge kinderen Max (9), Floortje (7) en Emma (5). Eind september 2021 stortte onze wereld in. Cees had wat klachten, een burn-out dachten wij, dat paste ook bij de symptomen. Helaas bleek de waarheid vele malen erger. Cees heeft een glioblastoom (een kwaadaardige hersentumor). Je denkt je leven op de rit te hebben en dan dit.

Na weken wachten op de uitslag van het biopt, kan er eindelijk een behandelplan worden opgesteld. Het eerste deel is zes weken bestralen in combinatie met chemo. Erna volgen er iedere vier weken nog meer chemokuren. Als je in zo’n situatie terecht komt, moet je het ineens hebben over zaken waar je het als jong stel helemaal niet over hoort te hebben. Een van de onderwerpen was ook “wat wil je nog graag een keer doen?” Daarover was Cees heel stellig. Eigenlijk zodra we wisten dat hij ziek was, begon hij hierover: “Ik wil nog een keer met ons gezin naar de Efteling.”

Ik snapte zijn wens, want een dagje Efteling is iets wat we ieder jaar met onze kinderen doen. Lekker vroeg in het park zijn en naar huis als het park dicht gaat. De dag werd optimaal benut. Maar hoe doe je dat nu met iemand die weinig prikkels kan hebben. De Efteling is fantastisch, maar wel vol prikkels. Over het enthousiasme van de kinderen (en daarmee nog meer prikkels) nog maar te zwijgen.

Ik wist zelf niet goed waar ik moest beginnen. Wat is nou het juiste moment om het te plannen, want de agenda wordt gewoon gedicteerd door het ziekenhuis. Hoe ga ik dat doen met de prikkels, want thuis wonen lukt niet meer maar hoe doe je dan zo’n dagje park? De verpleging van Xenia, daar verblijft Cees, zei op een gegeven moment: “Zullen wij eens gaan kijken wat er kan?” Graag! Ze hebben contact gezocht met Stichting TuTu en toen ging het ineens heel snel. Een week later was alles geregeld.

1 en 2 juni waren onze dagen! Waar de regen op de heenweg nog met bakken uit de lucht kwam, hield die op toen we bij het Efteling Hotel aankwamen en werd het heerlijk weer. Na een zeer warm ontvangst door Linda en Angelique, konden we naar het park. Hans (de fotograaf) ging een paar uurtjes met ons mee. Cees genoot enorm, wij allemaal trouwens. Na een paar uurtjes was het voor Cees genoeg en is hij gaan rusten. Zo hebben we beide dagen afgewisseld, af en toe mee, en af en toe rusten. Anders dan andere jaren, maar helemaal prima. Iedereen was in een blije stemming en deed zijn best om er wat van te maken. Het ging zelfs beter dan thuis, eigenlijk ging het een beetje vanzelf. Heel bijzonder om te ervaren. Want hoe leuk ook, ik zag er ook wel een beetje tegen op.

Wij zijn enorm dankbaar dat Stichting TuTu dit voor ons mogelijk heeft gemaakt. Het voelde zo fijn weer even “gewoon” dat gezin van vijf te zijn, die plezier met elkaar hebben. Het was echt FANTASTISCH!

Beeld: Hans Doderer